(Homo)sexualiteit

Biografie over het 'huwelijk van Gertrude Stein en Alice B.Toklas. 
Diana Souhami raakte naar eigen zeggen gefascineerd door het bijna veertigjarig huwelijk van Gertrude en Alice, een 'toegewijd, vrolijk, huiselijk, ordelijk, innig en gelukkig huwelijk, van het soort waar de meeste helden en heldinnen aan ontsnappen'.


Mystiek Lichaam van Frans Kellendonk is een waarachtig boek. Deze -misschien  cliche- term komt bij me op, nadat ik de laatste pagina van Mystiek Lichaam heb omgeslagen. Het is ernstig doch ook vrolijk van toon, het is absurd doch ook vanzelfsprekend, het geschrevene stoot af doch trekt ook aan, het is fictie maar lijkt zich daaraan te willen onttrekken......
Tot voor kort was Frans Kellendonk bij mij onbekend als auteur. Ik weet niet meer hoe en waar zijn naam bij mij is blijven hangen. Ik meen me te  herinneren dat Kellendonk een van de auteurs was van de Volkskrant-reeks van vorig jaar (10 romans. De beschrijving van dat boek (misschien was het ook  wel Mystiek Lichaam?) raakte me en de naam van deze auteur werd opgeslagen in mijn grijze cellen. 2dehands schaft ik recent Mystiek Lichaam aan en ook Bouwval wacht om gelezen te worden.


Het overkomt me zelden dat ik tijdens het lezen van een boek continu zwalk tussen niks en misschien toch wel en een luide lach. En het is me echt nog nóóit overkomen dat ik na het uitlezen van een boek nog steeds niet wist wat ik er nu eigenlijk van vond.

Het boek waarbij dat nu wel is gebeurd, is 'Mijn horizontale leven' van de Amerikaanse stand-up comedian Chelsea Chandler. De ondertitel, Een verzameling one-night stands, wordt op de achterkant door haarzelf zo toegelicht: 'Het is het onverschrokken verslag van de hysterie die kan ontstaan tussen een man en een onder invloed verkerende, extraverte vrouw gedurende een eenmalige seksuele ontmoeting.' Waaraan zij, voor wie nu nog niet doorheeft welke kant het opgaat, toevoegt: 'Ik hou van mannen, en ik hou vooral van veel mannen.'


Deze roman, waarover al eerder enthousiast was gemaild, stond voorgedragen voor de leeslijst Maar haalde het niet. Tot verdriet van sommige grrls. "Zonet deze roman zeer gefascineerd uitgelezen. Jammer - jammer dat 't niet op de lijst is gekomen. Want er vallen heel wat mailtjes over uit te wisselen, lijkt me zo". En "het enige boek in mijn leven, dat ik meteen een tweede keer ben gaan lezen. Jammer ja, dat het niet op de lijst kwam".

Maar wat gebeurde? Het boek werd toch gelezen. En hoe! Vele tientallen mails werden er in zeer korte tijd aan gewijd. Enthousiast, analyserend, zoekend naar nog meer verwijzingen en evt. dubbele bodems. Het internet werd geraadpleegd, literatuur werd nageslagen - het werd een vrolijke exercitie. Maar dominant bleef: wat een prachtige, ontroerende roman is dit!


Al tijden dacht ik "ik wil toch ook eens wat lezen uit onze filosofische afdeling''. In de bieb even gekeken via de computer wat er ook al weer zo bij ons op stond en De Foucault Hallucinatie gevonden. Van de achterkant:

''Een Engelse student uit Cambridge wordt door zijn vriendin naar Frankrijk gestuurd om Paul Michel te vinden, een Franse schrijver die een bijzondere relatie had met de bekende filosoof MIchel Foucault.

De zoektocht begint in een Parijs archief, en eindigt in een psychiatrische inrichting te Clermont-Ferrand, waar het eens zo glamoureuze enfant terrible van de Franse Letteren Paul Michel zit opgesloten.

Tijdens een hallucinerend verblijf aan de Franse zuidkust, waar de student heen en weer wordt geslingerd tussen de uitzinnige levenslust en doodsangst, komt hij tot een bijzarre ontdekking."


Vertaald door Théo Buckinx.

De titel van het boek verwijst naar Parijs in de Eerste Wereldoorlog, waar veel mannen van huis zijn om hun plicht als soldaat te vervullen. Het verhaal is opgebouwd uit 3 delen.


Met hun stamper in hun vijzel roeren, de boon in de peul stoppen, obelisk in het achterkasteel, prei in de moestuin, grendel op de deur, sleutel in het slot, nachtegaal in het nest, pijl in de roos, banier in de ravelijn, degen in de schede, wattenstok in de wond, tuintje besprenkelen met de wijwaterkwast. Zo maar even bladeren in de eerste honderd bladzijden van Zes Dagen van Pietro Aretino. Halverwege de eerste dag had ik het al wel gehad. En dan moest er nog een halve dag achteraan en nog vijf dagen.


Volgens de omslag is deze roman gevonden tussen de nagelaten papieren van de in 2001 overleden Hans Warren. De roman is eind 1951 geschreven, maar toen niet verschenen omdat Warren "ongenaakbaar vrijmoedig was over homosexualiteit". Dit is ook een van de weinige prozastukken van hem. Aangezien ik alleen een trouwe lezer van de Geheim Dagboeken ben, was ik zeer benieuwd naar een roman van zijn hand.

Het boek bestaat uit drie delen: I Bahri, II Heste en III Bahri en Heste,
met een nawoord van Mario Molengraaf.


In Juni kwam er een enthousiaste aanbeveling binnen:

Ik ben helemaal verwikkeld in "White Teeth" van Zadie Smith en ben zo benieuwd of nog iemand het aan het lezen is? Ik ben er erg van onder de indruk, vooral van het feit dat iemand van 24 (ja 24!) zo'n boek kan schrijven met zoveel inhoud, met zo'n mooie toon en humor, met zulke rake typeringen, met zulke verrassende opmerkingen over alles wat maar ter sprake komt. Het is zo'n multicultureel boek dat dat woord eigenlijk niet meer te gebruiken is, het is gewoon Engeland nu.  Wat een vaart! Salman Rushdie heeft gezegd "dit boek heeft 'bite' " en ook al had ik nog nooit van die uitdrukking gehoord weet ik wel zeker dat dat een prima typering is. Ik ben alleen bang dat in de nederlandse vertaling veel van het taalgebruik verloren gaat, dus als je het in het engels kunt lezen ....

---------

een andere grrl vertelde:


Subscribe to (Homo)sexualiteit